Daar kwam ze binnengestapt. Ze had al resoluut gezegd aan de telefoon dat ze er helemaal klaar mee was. Met frustraties, vermoeidheid, boosheid.

Hieruit maakte ik al wel op dat ze klaar was voor verandering.

Tijdens onze eerste sessie deden we een zelfonderzoek met behulp van ‘ankerplaten’ op de vloer. Deze helpen je om versterkt in je gevoel te komen en uit te pluizen wat er speelt rondom een kwestie. 

Er kwam een hele stroom woorden. Want er kwam een heleboel naar boven. Merendeels ervaringen en ballast van vroeger. Want zeker weten had ze heel veel meegemaakt. En dat moest (en mocht) eruit.
Toen ze weer naar huis ging, zei ze: ‘Ik heb echt het gevoel dat ik alles op deze plek mag achterlaten’. 

We werkten die ochtend ook aan waar ze wél naartoe wilde. Op die plaat op de vloer voelde ze dat heel duidelijk.

Ze wilde weer zijn zoals vroeger: onbezorgd, speels, genietend. Ergens onderweg was ze dat kwijtgeraakt. 

Onze sessies samen waren erop gericht die connectie daarmee te herstellen en bekrachtigen.
Bij het doen van een hoefijzertechniek koos ze een mooi symbool voor haar nieuwe staat van zijn: een blije puppy.
En toen ze die dag naar huis ging, zei ze: ‘Misschien ga ik onderweg wel huppelen!’

Onze tijd samen heeft ze als veilig, verrijkend en waardevol ervaren. En voor mij is het een waar feest om te werken aan dit soort thema’s. 

Ben je ook helemaal klaar met iets? Bijvoorbeeld frustraties ten aanzien van je werk, kinderen, partner, broer, ouders, buurman? Of ben je klaar met onrust, stress of verdriet?

Het kan anders. Het mag anders.